عشق به حسین دلیل نمی‏خواهد

گویى خاک وگل ما را با محبت او سرشته ‏اند

حسین جان!
نمی‏دانم خنجر کدامین کینه،
قلب عزیزى را شکافته است که آسمان چنین می‏گرید .
نمیدانم دستان کدامین بغض،
گلوى نازک گل را شکافت
و غربت کدامین خیال،
اندیشه ‏ام را ربود و مرا به نینوا برد
آن‏جا که دخترى سر بر شانه‏ هاى نسیم گریه می‏کرد .

حسین جان!
آه از آن غربت و بی ‏کسى،
آه از آن پیکر به ‏سر،
از زینب بى ‏برادر و از نرگسان تشنه لب نینوا
با من بگو از کدامین دیار آمده‏ اى که چنین آشفته ‏اند اسیران روى تو،
از کدامین کوچه‏ ى درد آمدى که سهم شب‏ هاى غربت ما اشک بى ‏تو بودن است .

لحظه‏ اى درنگ کن!
بگذار با نرگسان داغ‏دار به سرزمین درد سفر کنم
آن‏جا که در دامن پیچک‏ هاى عاشق، سرهاى بریده خفته‏ اند .
من محرم را با نام و یاد تو عاشقم یا حسین!
من شربت گواراى محرم را به یاد لب‏ هاى تشنه‏ ى عباست مى ‏نوشم
و سینه‏ زدن‏ هایش را به یاد چهره‏ ى سیلى خورده‏ ى نوگل محبوبت رقیه دوست دارم .

مرا مهمان لحظه‏ هاى نینوا کن

یا حسین